Proud productions: Emily
Ik ben Emily, lector en copywriter met een hoek af. In januari 2017 startte ik mijn freelance traject onder het statuut student-ondernemer. Dat leidde tot kleine – maar uiteraard fijne – opdrachten. Tot en met het jaar 2019 bleef het vooral bij deze kleine projecten: een klant schakelde me enkele uren in, ik leverde bijvoorbeeld een radiospot of een blogpost af, en toen gingen we beiden weer onze weg.
Dat veranderde in 2020: ik sprong een beetje in het diepe en nam voor het eerst een groter project aan. Het gratis stadsfestival Brussels Jazz Weekend zocht een communicatiemanager die niet alleen intern, maar ook extern alle communicatie verzorgde of die aan kwalitatieve partners uitbesteedde en opvolgde. Om hun naamsbekendheid te vergroten wouden ze vooral hun website, hun social media, hun e-mailings en natuurlijk hun breder media- en communicatieplan aanpakken. Dat allemaal in het licht van hun vierde editie, die in mei 2020 zou plaatsvinden. Zou, natuurlijk, for obvious reasons.
Onder de tagline ‘discover jazz, discover the city’ wil het festival jazz toegankelijker maken voor elke muziekliefhebber en daarnaast ook onze mooie hoofdstad in the picture zetten. Het festival is in zijn huidige vorm opgestart in 2017 en trekt elk jaar vlot 300.000 bezoekers.
Mijn proud production
Ik stapte in het project met in het achterhoofd de bekende quote ‘I have never tried that before, so I guess I should definitely be able to do that’. Vaak met een sausje ‘I have no idea what I’m doing’. Ik wist wel een en ander over communicatiestrategie en mediaplanning, maar ik voelde me er zeker nog geen specialist in. Daarbovenop kwam er bij deze opdracht in zekere mate ook wat projectmanagement kijken. Ik stuurde verschillende teamleden of externe partners aan (design & Engelse copy van de brochure, heropbouw van de website, printproductie, grafisch design, social media…) en gaf elk onderdeel ook de nodige deadlines, die ik dan weer op elkaar afstelde in het breder communicatieplan. Alles samen gaf dat een vrij steile leercurve. Tel daar dan nog eens bij op dat je van de voorziene marketingcampagne moet switchen naar crisiscommunicatie, en je zit al helemaal met een uitdaging.
In april 2020 hoorden we namelijk dat massa-evenementen zeker tot augustus geen optie waren. Het was toen aan mij om communicatie op te stellen naar onze leveranciers, partners, artiesten en sponsors toe maar evengoed naar onze online following en e-maildatabase. Ook iets wat ik nog nooit eerder deed, in een vrij korte timing.
In plaats van dan maar meteen af te tellen naar 2021, kwamen we op de proppen met het idee om de festivalloze zomer te overbruggen met een videoreeks: ‘Off The Record’. Ik werd ingeschakeld om de opnames in goede banen te leiden en verzorgde het contact tussen onze presentator en de videocrew. Alweer iets wat ik nog nooit echt op mijn eentje had gedaan. En alweer iets wat uiteindelijk mega plezant was. Ik maakte een volledig persdossier op voor het project en stelde in juli en augustus een contentkalender op om de reeks online te promoten. Je ziet ‘t, mijn rol als communicatiemanager ging heel wat kanten uit.
Toch durf ik zeggen, nu we officieel één jaar verder zijn, dat ik mijn verwachtingen grotendeels heb ingelost. Uiteraard is er nog ruimte om te groeien, en ik vraag ook heel actief naar die feedback. Maar ik heb kunnen laten zien – aan Brussels Jazz Weekend maar misschien nog meer aan mezelf – dat ik meer kan dan op korte termijn schrijfproducten opleveren. Ik kan een groter project aan, op langere termijn, en het nog goed (of toch oké) (nee, fuck it, goed) doen ook. En dat smaakt naar meer.
Veel variatie
Ik denk dat het grootste pluspunt van dit project ‘m zit in de variatie. De ene dag was ik een pure copywriter, de andere dan weer een persverantwoordelijke. Ik kroop ook in de huid van een projectmanager die kleinere teams aanstuurde op bepaalde onderdelen. Evengoed nam ik af en toe de socialemediacontent op mij, of bekeek ik samen met een videograaf welke invalshoeken het leukst waren voor onze videoreeks. Er valt dus heel wat onder de noemer ‘communicatiemanager’, los van de algemene bredere taken zoals een communicatie- en een mediaplan. Dat was soms (oké, vaak) niet goed voor mijn imposter syndrome, maar uiteindelijk heeft het mij in een sneltempo heel wat bijgeleerd.
Visualisatie van het project
Het is moeilijk om een concreet product naar voren te schuiven: heel wat van mijn job gebeurde in 2020 achter de schermen, en de eindproducten zagen uiteindelijk nooit het licht. Wel ben ik trots op onze videoreeks ‘Off The Record’. Het idee kwam vrij snel tot stand na een lange periode van onzekerheid die dan uiteindelijk uitmondde in teleurstellend nieuws. Het team had nog te veel energie om alles meteen op te bergen tot de volgende editie, en die veerkracht vind ik bewonderenswaardig. De opnames vonden coronaproof plaats bij onze host thuis, en dat waren steeds erg fijne draaidagen met een goede dynamiek. Ook shout-out naar broodjeszaak Winny’s die me steeds gewoon een bericht stuurde als ze aan de deur stonden met onze lunch in plaats van aan te bellen.
Mijn leercurve
Je hoeft soms niet alles te weten over een bepaald aspect. Soms volstaat het al om er iéts meer over te weten dan iemand anders. En om de goesting te hebben om die kennis verder uit te diepen, natuurlijk. Die ik al een chance wel heb. Daarnaast heb ik ook mijn Frans nog eens van onder het stof kunnen halen, al moet ik toegeven dat ik telefoongesprekken vaak nog heb voorbereid met Deepl (love you, Deepl).
De reden dat ik voor dit project vooral kleinschaligere opdrachten aannam, is omdat ik dacht nog geen grotere initiatieven aan te kunnen. Nu denk ik daar anders over. Sterker zelfs: na jarenlang te kabbelen zonder website en te overleven op mijn persoonlijk gmail-e-mailadres, pak ik mijn freelance life vanaf dit jaar iets professioneler aan. Ik ga vanaf nu verder onder de naam ‘Lang verhaal kort’, inclusief website en the whole branding shabang. Ja, deels omdat ik gewoon veel kosten moet maken dit jaar (daarom komt er ook overbodige, maar wel coole merchandise). Maar ook omdat het gewoon tijd is. ’t Is tijd om mijn side hustle iets serieuzer te nemen.
Kleine, cruciale tip
Gewoon gaan (zegt ze, om een bepaalde politieke leuze te vermijden). Nee, echt, gewoon springen. Wacht niet tot het moment waarop je denkt: “Oké, nu heb ik hier ervaring genoeg voor. Nu kan ik dit aan.” Want, spoiler alert: dat moment komt niet. Toch niet als je een beetje zoals mij bent. Leg je imposter syndrome een levenslange quarantaine op en go for it. Zeg ja op die grave opdracht nog vóór je kan gaan twijfelen of je het wel kan of niet. Want, het zit zo: net omdat je denkt dat je nog veel te leren hebt, knal je er harder voor. En zo krijgt de opdrachtgever altijd waar voor zijn geld. Lang verhaal kort (sorry voor de product placement): ga er gewoon voor.
Heb jij iemand met het talent als Emily nodig of Emily zelf? Contacteer ons dan via simon@themaffia.be